“Üniversitede Sosyal Hizmet Kulübü üyeleri olarak etkinlikler gerçeklestirmekteydik. Bu etkinliklerden biri de 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nda hastanenin çocuk servisinde yatmakta olan çocukları ziyaret edip onları güldürmeye gidiyorduk. Bir çocuğun gülümsemesiyle dönen dünyayı, biz de düşlemiştik. Bu amaçla 23 Nisan sabahında diğer gönüllü arkadaşlarımızla buluştuk. Bazılarımız masal kahramanlarının kıyafetlerini giyerken, bazılarımız palyaço kostümü giydi. Ellerimizde balon ve boyama kitapları ile çocuk servisine geçtik. Çocukların çoğu bizleri gülücüklerle karşıladı ancak benden korkan çocuklar da olmuştu, sanırım daha sevimli bir dalmaçyalı olabilirdim. Onlardan gelen her meraklı bakış, tatlı gülüş benim için paha biçilemezdi. Arkadaşlarımın da aynı durumda olduklarını görebiliyordum. Çocukların oyundan ve arkadaştan yoksun olduğu (bazı çocuklar için bu uzun bir süre), fiziksel koşullarının çocuklar için yeterli olmadığı hastane ortamını bir gün bile olsa eğlenceli hale getirmeye çalışmış, bundan büyük keyif almıştık. Arkadaşlarımla, bundan sonra yapacağımız etkinlikler için o andan heyecan duymaya başlamıştık. Bu etkinlikten sonra ‘çocukça’ hastane ortamlarının oluşturulması için neler yapabileceğimi düşünmeye başladım. Bu deneyim ve gönüllülük, bana içinde sevgi olan her eylemin yüreklere dokunduğunu öğretti. Aynı zamansa muhtemelen beni mutlu eden ya da edecek olan daha başka pek çok şeye kapı araladı.”

(Hatay, Türkiye)

Gönüllülük yoluyla Dünya’yı nasıl değiştiriyorsun?