“İnsan! Her insan sormuştur kendine ‘Ben neyim, nereden geldim, neden buradayım?’ Sonra ergenliğinde isyan edersin, ‘Neden ben?’ demeye başlarsın. Ardından bu soru, hayatın akışındaki yine insan elinin değmişliğiyle şu soruya dönüşür: ‘Büyüdükçe nasıl mutlu olacağım?’ En son soru da tabii ki ‘Nasıl para kazanacağım?’ olur. Bir kitap hayatını değiştirir derler. Ben haylaz bir öğrenci oldum hep, kitap da okumadım hiç. Çünkü etrafta ilgimi çok daha fazla çeken şeyler vardı: Bilgisayar oyunları, sokakta oynanan oyunlar, spor, arkadaşlarım vs. Bir gün annem bir kitap verdi ve okumamı tavsiye ettiğini söyledi. Ben de yayladayım ve arkadaşlarım henüz gelmemişler, bilgisayar yok, top yok. Dağın başına çıktım ve okumaya başladım. Kitapta kendimi okudum; inandıklarımı, yolumu okudum, aydınlandım. O günden sonra davranış olarak yine aynı ben oldum çünkü çok küçüktüm ama içim aynı ben değildi, bunu üniversiteye geldiğimde daha iyi anladım. O kitap hayatımı değiştirmemi bilinçaltımda hızlandırmıştı. Doğru yolda olduğumu hissettirdi, hep bir arayışta olmamı sağladı ve bu durum gönüllülükle tanışana kadar sürdü. Gönüllülüğü tattığım dört yıl boyunca ilk paragrafta sorduğum tüm soruların cevabını, hayata bakışımı ve perspektifimi her geçen sene daha da genişleyerek buldum. Şu an her gün ne yaşarsam yaşayayım mutluyum. Hayatta kurulu bir sistemin değil bir hayalin, kendi hayalimin peşinden koşmanın ayrıcalığına çok erken yaşta vardım. Vermek için çıktığım bu yolda, hep en fazla ben aldım. ‘Ne yapıyorsun?’ derseniz, ‘Yapmıyorum, yapıyoruz!’ derim. Harika insanlarla beraber kırsalda eğitim gören yalnızca umut kavramına ihtiyacı olan çocuklarımız; bizden daha erken yaşta bu soruların cevabını kendileri bulabilsin, kalpleri Bi’ Dünya Umut dolup taşsın, hayallerinin peşinden koşsunlar diye çalışıyoruz. Hayatın mutluluk anlamını bana sorarsan, tek kelime ile paylaşmak derim. Bunu herkes er ya da geç anlıyor, sayın okur umarım sen erlerden olursun.”

(İstanbul, Türkiye)

Gönüllülük yoluyla Dünya’yı nasıl değiştiriyorsun?