” ‘Seni sayıların sonsuzluğu kadar çok seviyorum hocam…’ Beş yaşlarında gözleri pırıl pırıl bakan kocaman yürekli bir çocuk, size duyduğunuz en güzel sevgi sözcüğünü söylediğinde artık bu çocuklar için en iyisinin olmasını dilemekten daha fazlasını yapma vaktiniz gelmiş de geçiyordur. En azından benim için böyle oldu. Ben mi onlardan daha çok şey öğrendim, onlar mı benden daha çok şey öğrendi; bilmiyorum. Gönüllülüğe ilk kez 2005 yılında devlet korumasındaki çocuklara drama dersi vererek başladım. On yıldan fazla zaman geçmesine rağmen, hala o dönemden görüştüğümüz birçok çocuk ve genç var. Birlikte birçok anı biriktirdik. Yaz şenliğinde hazırladığımız gösteri sonunda bahçeye kurulan sahnede dans da ettik, uzun uzun dertleştik de… Hala sakladığım ve aldığım en anlamlı hediye, bir anneler gününde ben daha yirmi iki yaşındayken sekiz yaşındaki bir kız çocuğunun bana verdiği hediyeydi. Elinde iki parça kalp şeklinde bir kolye ile geldi. ‘Sana anne diyebilir miyim?’ diyerek kalbin yarısını bana verdi, yarısı onda kaldı. Uzun zamandır yuva ve yurtlardan daha çok, İstanbul Koruyucu Aile Derneği ve Bizim Çocuklar Gençlik Akademisinde gönüllü çalışmam tam da bu yüzdendir. Yuva ve yurtlarda çocukların fiziki ihtiyaçlarını karşılayacak her şey var artık ama en önemli şeyi onlara hiçbir kurum veremez; birebir sevgi ve ilgiyi. Ara ara yine yuvalarda çocuklar ile birebir çalışmalara ve bireysel gönüllüğe devam etsem de, benim için daha kurumsal bir yapı ile onların sorunlarına kalıcı çözümler üretmek ön plana çıkmaya başladı. Uzun zamandır da hem Bizim Çocuklar Gençlik Akademisi ile hem de İstanbul Koruyucu Aile Derneği ile çocuk ve gençlik alanında gönüllü çalışmalarıma devam etmekteyim.”

(İstanbul, Türkiye)

Gönüllülük yoluyla Dünya’yı nasıl değiştiriyorsun?